Drie jaar lang leefde Fleur op een roze wolk, al was die gemaakt van geheimen, schuldgevoel en zondagochtenden in hotelkamers. Tot hij promotie kreeg en hij de relatie in één adem beëindigde – en Fleur besloot alles aan zijn vrouw te vertellen.

De eerste kus

“Ik was 30, werkte net een jaar bij mijn nieuwe werkgever en voelde me eindelijk weer mezelf na een pittige break-up. Hij – laten we hem Mark noemen – was begin veertig, getrouwd, twee kinderen. En ook: charmant, grappig, de baas van mijn afdeling én iemand die altijd nét iets te lang bleef hangen bij mijn bureau.”

De eerste kus kwam tijdens een bedrijfsborrel, zoals die dingen gaan. We waren blijven plakken, hij bracht me naar mijn fiets en ineens was het daar. Ik weet nog dat ik hem vroeg: “Weet je wat je doet?” en hij zei: “Ja. En ik wil het al maanden.”

We hadden regels: geen gevoelens, geen gedoe

“In het begin voelde het licht. Spanning op kantoor, geheime afspraakjes in hotels, een Telegram-chat met een valse naam. We dachten dat we het onder controle hadden. Geen gevoelens, toekomstplannen of beloftes. Alleen plezier.

Maar natuurlijk kwamen die gevoelens er wél. En hoe. Mark zei dat hij thuis niet gelukkig was. Dat hij bij mij kon ademen. Hij noemde me zijn anker, zijn toevlucht. En ik geloofde hem. Of wilde hem geloven.

Toen hij eind vorig jaar promotie kreeg en een nieuwe functie in een ander land accepteerde, dacht ik: nu gaat het gebeuren. Nu gaat hij voor ons kiezen.”

‘Hij belde en zes minuten later was alles voorbij’

“Hij belde me op een donderdagavond. Geen hotel, geen gesprek in het echt. Gewoon een telefoontje waarin hij zei dat hij ‘de situatie wilde loslaten’. Dat hij van me hield, maar ‘verstandige keuzes’ moest maken.

Zes minuten. En daarna: stilte.

Ik was boos. Op hem, mezelf, die belachelijke “regels” waar ik in had geloofd. Twee weken later zat ik met een glas wijn achter mijn laptop. Zijn vrouw had ooit iets geliket op LinkedIn, dus ik vond haar. En ik schreef haar.”

Ik kreeg mededogen

“Ik vertelde haar alles. Geen details die te pijnlijk waren, maar wel genoeg. Over de hotels. De leugens. Over dat ik niet haar vijand was, maar dat ik wilde dat ze het wist.

Ze mailde me de volgende dag terug en schreef dat ze het al een tijdje vermoedde. Dat het niet de eerste keer was. En dat ik haar niet verrast had, maar wél geholpen. Ze bedankte me.”

En nu?

“Het is nu zeven maanden later. Ik ben niet meer boos, niet meer verdrietig. Ik ben verhuisd, heb een andere baan en leer weer wat het is om mezelf te zijn – zonder geheimen. Of hotelkamers. Ik heb hem sindsdien niet meer gesproken.

Zij stuurde me onlangs een connectieverzoek op LinkedIn. Geen woord, geen uitleg. Alleen dat.”

Lees ook: Marloes (28): ‘Ik kan de nieuwe vriend van mijn zus niet uitstaan’