Femke (41) liep er meer dan twintig jaar meer rond. Ze vertelde er niemand over, omdat ze bang was dat andere mensen haar zouden veroordelen. Toen ze 17 was raakte ze ongewenst zwanger en koos ze voor een abortus. Dat voelde toen als de enige en de beste optie, maar toen heeft ze het jarenlang als een zware last ervaren. Ze doet haar verhaal aan de FEM FEM-redactie.

Ontdekking van de zwangerschap

Femke groeide op in een klein dorp, waar iedereen elkaar kende. Ze had net haar eerste serieuze vriendje en voelde zich volwassen. Met hem besloot ze ook voor het eerst tussen de lakens te gaan. Dat ervaarde ze als iets fijns. Na een tijdje merkte ze dat haar menstruatie uitbleef. “Ik dacht eerst dat het door de stress van school kwam, maar diep van binnen wist ik dat het wat anders waas. Toen ik een test deed en twee streepjes zag, zakte de grond wel even onder me weg”, vertelt ze.

▼ scroll verder ▼

Ze durfde er met niemand over te praten, behalve met haar toenmalige vriend. “Hij schrok enorm en zei meteen dat hij geen vader wilde worden. We waren jong, we hadden geen geld, geen huis en we moesten nog beginnen met studeren. Toch voelde ik me meteen alleen. Alsof het mijn probleem was geworden”, legt Femke uit.

De keuze voor abortus

Na dagen van paniek belde Femke stiekem een abortuskliniek. Het hele proces ging uiteindelijk als een waar aan haar voorbij. “Ik zat daar in de wachtkamer, keek naar de vrouwen om me heen en dacht meteen: wat doe ik hier?” vertelt Femke. Maar tegelijkertijd voelde ze aan alles dat er geen andere mogelijkheid was om de situatie op te lossen. Ze zag geen andere weg.

De ingreep zelf was kort, maar de impact was heel groot. Ze hoopte daarna naar buiten te kunnen lopen en het los te kunnen laten. Dat viel best wel tegen, want ze kwam zichzelf uiteindelijk keihard tegen. “Toen ik naar buiten liep, voelde ik me van binnen leeg, schuldig en eenzaam”, legt Femke uit.

Jarenlang zwijgen

Femke praatte er daarna nooit meer over. Niet met haar ouders, niet met vriendinnen en ook niet met anderen. “Ik stopte het weg. Ik deed alsof het nooit was gebeurd., maar ondertussen knaagde het aan me. Vooral als ik een baby zag of als iemand vertelde dat ze zwanger was. Ik voelde me dan mislukt, alsof ik iets onherstelbaars had gedaan.”, legt Femke uit.

Toen ze op haar 29e moeder werd, kwamen de gevoelens opnieuw hard binnen. Ze was meteen heel blij met haar dochter, maar er kwamen ook angsten bij kijken. Ze was bang dat er iets met haar zou gebeuren. “Het voelde alsof ik gestraft zou worden voor mijn beslissing van vroeger”, legt ze uit.

Eindelijk delen

Pas twee jaar geleden, tijdens een avond met een goede vriendin, vertelde Femke voor het eerst haar geheim. “Ik brak compleet. Al die emoties die ik zolang had weggestopt, kwamen eruit. Voor het eerst voelde ik me gehoord en niet veroordeeld.”

Inmiddels heeft ze ook haar man in vertrouwen genomen. Hij reageerde met heel veel liefde. Meteen vroeg ze zich af waarom ze dit jaren lang verborgen had gehouden voor hem. “Het blijft een litteken, maar het voelt lichter nu ik erover praat. Ik weet nu dat ik toen nog jong, bang en alleen was. Ik deed wat ik dacht dat het beste was”, zegt Femke erover.

Lees ook: Zorgwekkend: het aantal abortussen blijft stijgen – en dit is de reden