Niet ieder huwelijk hoeft in een vechtscheiding te eindigen zodra het even niet meer werkt. Voor Irene (41) en haar man Boaz (43) was het duidelijk dat ze elkaar kwijt waren, maar niet uit elkaars leven wilden verdwijnen. Hun oplossing? Een ‘LAFT-relatie’ – living apart family together – waarbij ze letterlijk een paar meter van elkaar wonen, maar ieder in hun eigen huis.

‘LAFT-relatie’

Irene herinnert zich het moment dat ze samen met Boaz tot die moeilijke conclusie kwam. “Op een gegeven moment concludeerden Boaz en ik: we zijn uit elkaar gegroeid, er is te veel frictie, we kunnen beter niet in één huis blijven wonen”, vertelt ze. Ze waren al jaren samen, kregen kort na elkaar drie kinderen, en het leven liep – zoals dat vaak gaat – over van drukke schema’s en verantwoordelijkheden.

▼ scroll verder ▼

“De eerste periode was overleven, met werk en opvoeden. Onderweg raakten we elkaar kwijt. Dat voelde eenzaam, maar scheiden wilden we niet, van dat idee werden we allebei enorm verdrietig. Maar dat er iets moest veranderen was duidelijk”, vertelt ze.

Het stel besloot niet te kiezen voor een breuk, maar voor ademruimte. Ze wilden hun gezin behouden, maar ieder dan op hun eigen manier.

Een hofje vol nieuwe kansen

Samen met een groep gelijkgestemden kochten ze een kavel, waarop ze ieder hun eigen huis bouwden – letterlijk naast elkaar, in hetzelfde hofje. “We bedachten een constructie waarbij we elkaar meer ruimte gunden, maar elkaar niet helemaal los hoefden te laten”, legt Irene uit. “We vonden de ideale woonmogelijkheid: met een groep mensen kochten we een kavel, waarop we allemaal ons eigen huis hebben gebouwd. Dat voelde avontuurlijk en was financieel haalbaar.”

Het bleek een verademing. “Bovendien is de groep met wie we de huizen hebben gebouwd erg leuk: het zijn jonge mensen, creatief, makkelijk, anders. We woonden in een keurige buurt waar iedereen voldoet aan een bepaalde norm, best vermoeiend af en toe. Nu wonen we tussen verschillende creatieve types, daar genieten we allemaal van.”

Een gezinsleven in twee huizen

De drie kinderen van Irene en Boaz – van 11, 13 en 14 – bewegen door de ‘LAFT-relatie’ vrij tussen twee huizen. “Ik woon met de kinderen in ons huis, Boaz in zijn appartement”, vertelt Irene. “Twee avonden per week eten de kinderen bij mij, twee bij hem, twee met zijn allen. Het is de bedoeling dat de kinderen in de toekomst ook vaker bij hem zijn. Dat is nog een work in progress.“

Ook over de inrichting van de ‘LAFT-relatie’ dacht ze goed na. “Ik vond het belangrijk dat ze, op hun eigen verdieping, allemaal een eigen kamer zouden krijgen die ze zelf naar wens konden inrichten. Ik heb ze een budget gegeven en gezegd: ‘Hier, je kunt zelf bepalen wat je in je kamer wilt hebben, welke kleur, welke meubels. Maak er iets leuks van.’ Dat hielp hen wel om enthousiast te worden over dit project.”

“Vanaf het eerste moment dat ik hier woon, voel ik zoveel meer vrijheid”

Sinds de verhuizing en de ‘LAFT-relatie’ voelt Irene zich als herboren. “Vanaf het eerste moment dat ik hier woon, een paar maanden nu, voel ik zoveel meer vrijheid. Zo merkte ik dat ik opeens weer uitgebreid met vriendinnen bel, dat heb ik al vijftien jaar niet gedaan. Zo bizar”, vertelt ze lachend. “Ook doe ik veel leuke dingen. Ik heb mijn eigen bedrijf, ben begonnen als vrijwilliger bij een evenementenorganisatie, volg zeillessen en in het weekend volg ik lessen op de kunstacademie.”

In haar nieuwe huis heeft ze een kamer alleen voor zichzelf. “In dit huis heb ik een kamer helemaal voor mezelf: een atelier, een werkruimte, gewoon een kamer zonder duidelijke functie. Ik merk dat ik dat vooral fijn vind aan mijn eigen huis: alles is van mij, ik kan volledig mijn eigen gang gaan.”

En zelfs koken – iets wat jarenlang een verplichting voelde – is weer een bron van plezier. “Zo ben ik weer begonnen met uitgebreid koken. Dat vond ik altijd heel leuk om te doen, maar lange tijd had ik daar de fut niet voor. Nu heb ik meer energie en pak ik mijn kookboeken erbij, nodig ik vriendinnen uit om gezellig te komen eten. We kunnen dan in alle vrijheid gesprekken voeren, zo lekker is dat.”

“Alles wat jij wil is mogelijk”

Toch ziet Irene haar huidige leven en haar ‘LAFT-relatie’ niet als een eindstation, maar als een tussenfase. “Ik ben blij met de vrijheid, maar er moet nog van alles gebeuren voor we de ideale gezinsvorm hebben gevonden, zoals een eigen kamer voor de kinderen bij Boaz in huis. Het is nog zoeken hoe onze relatie zich zal ontwikkelen.”

Wat ze vooral heeft geleerd van deze stap is dat het leven kneedbaar is. “Wat ik tot nu toe van dit avontuur al wel heb geleerd: dat alles maakbaar is. Alles wat jij wil is mogelijk. Daarvoor moet je wel eerlijk tegenover jezelf en je partner zijn. En af en toe bij jezelf toetsen: is dit nog wat ik wil? Is het nog leuk? Wat vonden we fijn? Is dat nog zo of willen we iets veranderen?”

Ze glimlacht. “Ik weet het, verandering kan eng zijn, maar veranderingen kunnen er ook voor zorgen dat het leven leuker wordt. Veranderingen horen erbij, alles blijft voortdurend in beweging. Gelukkig maar, zou ik willen zeggen.”

Lees ook: Bauke (37): ‘Ik betrapte mijn vriend met mijn beste vriendin – en bleef nog maanden bij hem’