Toen de nieuwe regering in de Verenigde Staten besloot om miljarden aan federale subsidies en fondsen tijdelijk te bevriezen, leek het voor veel organisaties in eerste instantie een storm die wel weer zou overwaaien. Maar voor mensen zoals Kyara, een 31-jarige vrouw uit New York die haar hele carrière in de non-profitsector heeft gewerkt, bleek het een keerpunt dat haar leven volledig op z’n kop zette.

Zinvol werk

“Ik werk al sinds mijn studietijd in de sociale sector”, vertelt ze. “Mijn ouders zijn immigranten, dus ik begon ooit bij een organisatie die vluchtelingen en mensen zonder papieren hielp. Het voelde altijd als zinvol werk – iets dat ertoe deed.”

Nieuw beleid van de overheid

Toen de overheid vorig jaar niet alleen subsidies begon in te trekken, maar ook organisaties met beleid rond diversiteit en inclusie (DEI) ging aanpakken, veranderde alles. Veel non-profits verloren hun financiering, opdrachten werden stopgezet en medewerkers ontslagen. Kyara werkte op dat moment als consultant voor organisaties die juist hielpen om DEI-praktijken te versterken. “Ons werk ging letterlijk over het creëren van eerlijke, veilige werkomgevingen. Maar plots werd dat gezien als iets politiek gevaarlijks”, legt ze uit.

▼ scroll verder ▼

De klap kwam snel. Binnen weken na de nieuwe beleidsmaatregelen kreeg ze een salarisverlaging van 50 procent. “Ik dacht eerst nog: dit houden we wel even vol. Maar zes weken later lag er een ontslagbrief op mijn bureau. Er was gewoon geen geld meer”, vertelt Kyara.

Financiële stress

Voor Kyara betekende het niet alleen het verlies van haar baan, maar ook financiële stress. Haar moeder, die bij haar inwoont, is namelijk afhankelijk van haar inkomen. “Ik heb maanden wakker gelegen. Hoe ga ik de huur betalen? Wat als mijn werkvergunning straks afloopt? Wat moet ik doen als de uitkering stopt?”

Uiteindelijk vond ze werk als oppas. “Ik verdien nu zo’n 25 dollar per uur. Het is geen vetpot, maar het betaalt wel de rekeningen. En ik ben dankbaar dat ik iets kan doen. Kinderen houden je met beide voeten op de grond”, vertelt ze met een glimlach. Toch blijft de onzekerheid knagen. De banen in haar vakgebied zijn schaars, vooral omdat zoveel organisaties hun DEI-afdelingen hebben geschrapt.

Belang van diversiteit verdwijnt

Wat haar het meest raakt, is hoe snel idealen kunnen verdwijnen. “Een paar jaar geleden waren diversiteit en inclusiviteit dé kern van maatschappelijke vooruitgang. Nu lijkt het wel alsof dat compleet anders is”, legt ze uit. Ze herinnert zich hoe haar voormalige werkgever alle verwijzingen naar DEI van de website moest halen om te overleven. Dat heeft haar enorm geraakt. Het leek wel alsof al het werk – de gesprekken, trainingen, geholpen mensen – ineens niets meer waard was.

Geen hoop verliezen

Toch weigert ze op te geven. “Ik heb altijd geweten dat de non-profitwereld wankel is. Je bent afhankelijk van subsidies, donoren en politieke wil. Maar ik geloof nog steeds dat verandering mogelijk is, zelfs in kleine stappen”, vertelt Kyara.

Voor nu probeert Kyara haar hoofd boven water te houden, haar moeder te ondersteunen en de hoop niet te verliezen. “Ik weet niet waar ik over zes maanden sta”, zegt ze. “Maar wat ik wel weet: ik blijf vechten voor werk dat ertoe doet, zelfs als de wereld dat even is vergeten.”

Lees ook: Zo helpt de JUMP-regel je bij een succesvolle carrièreswitch