Amanda (24) had nymfomanie en sliep soms met 10 verschillende mannen per week

Gemiddeld heeft een vrouw in haar leven ongeveer 10 verschillende slaapkamerpartners, maar Amanda (24) zat daar wekelijks al overheen. Daar is ze zelf niet erg blij mee, want ze heeft namelijk nymfomanie. Door deze aandoening gaan vrouwen over tot risicovol gedrag. Amanda heeft een voortdurende drang om met iemand onder de lakens te duiken.

Interesse op jonge leeftijd

“Mijn interesse begon al op jonge leeftijd”, vertelt Amanda. “Na het ontdekken van een doos met 18+ boekjes onder het bed in de logeerkamer merkte ik voor het eerst dat het me iets deed. De beelden van de lichamen gaven me een gevoel wat ik niet kende. Al snel daarna kreeg ik het niet meer uit mijn gedachten.”

Eerste vriendje

“Toen ik veertien was en mijn eerste vriendje kreeg, wilde ik niks liever dan de volgende stap nemen. We knuffelden onder de dekens en ik vond het geweldig. Zolang ik dit met iemand kon delen, zou ik niet alleen zijn. En dat alleen zijn was ook meteen mijn grootste angst. Op mijn zestiende begon ik te daten met een oudere jongen. Met hem dook ik voor het eerst onder de lakens. Het was onvergetelijk.

Daten en studeren

“Toen ik bedrijfskunde ging studeren datete ik wat af. En daarmee bedoel ik eigenlijk dat ik met veel verschillende mensen de slaapkamer in dook. Ik had soms wel 10 verschillende slaapkamerpartners. Toch kreeg ik op een gegeven moment een vriendje. We hadden het heel leuk samen, maar al aan het begin van onze relatie, ging hij vreemd. Ik was razend! En die woede uitte ik zoals gewoonlijk door heel veel slaapkameravontuurtjes te beleven. Het maakte mij niet uit met wie.”

Deze tactiek gebruikte Amanda veel. “Het was misschien niet om de juiste redenen, maar ik was in ieder geval niet alleen. Mijn lijst met potentiële partners groeide en ik begon de daad te ervaren als iets dwangmatigs. Ook vroeg ik me af waarom ik dit eigenlijk deed. Ik wilde niet alleen zijn, maar op sommige momenten voelde ik me eenzamer dan ooit.”

Donkere gevoelens

“Ik werd aardig depressief en kwam in een sociaal isolement. De enige mensen die ik zag, waren de mannen die langskwamen om met mij de lakens te delen. Geen van hen gaf om mij, behalve één, die me op de grond van de keukenvloer, na een potje rollenbollen, vertelde dat hij van me hield. Ik schoot in de lach en kon het niet geloven. Hoe kon iemand van mij houden? Ik was niet gewend dat mannen me op die manier zagen staan, dit kende ik niet. Dus ik vertrok en heb hem nooit meer gezien. Dat deed achteraf gezien wel pijn, omdat ik denk dat ik ook van hem heb gehouden. Door mijn verslaving was ik ervan overtuigd dat niemand van mij zou kunnen houden en daarom ging ik er niet op in.”

“Dit ging nog een aantal jaar zo door, tot mijn zus er genoeg van kreeg. Ik woonde met haar samen in een appartement in Amsterdam, maar zij wilde op dat moment verhuizen. Ze voelde zich erg onveilig door alle (vaak foute) mannen die ik meenam. Een week later stond mijn familie op de stoep voor een interventie en werd ik naar een kliniek gestuurd.”

De toekomst

“Ik heb tijdens de behandeling veel over mezelf en mijn gedrag geleerd. Mezelf kwetsbaar opstellen is nog altijd een leerpunt, maar ik ben op de goede weg. Ik heb manieren gevonden om om te gaan met mijn verslaving en ga nog steeds naar bijeenkomsten van de kliniek.” Amanda wil in de toekomst nooit meer zo dwangmatig omgaan met zoiets moois. “Mijn droom is om op een dag een liefdevolle relatie te hebben met een persoon die zowel geestelijk als fysiek in balans is. Dat wilde ik altijd al, maar deze keer ben ik bereid om erop te wachten.” Ook raad Amanda iedereen aan om zich open te stellen naar de mensen die dichtbij je staan. Probeer met ze te praten en laat ze je helpen.