Leven na #2: Goedgekeurd

Onze hoofdredacteur Elke verloor haar vader in 2015 aan de gevolgen van kanker. In haar maandelijkse column Leven Na deelt ze haar eigen ervaringen van het leven voor, tijdens en na het verlies en alle levenslessen die ze in de zesentwintig jaar dat ze met hem heeft gehad heeft geleerd.

Er waren complicaties na de operatie van mijn vader om de tumor bij zijn dikke darm weg te halen. Complicaties die, bij nader onderzoek, dus wel eens vaker voorkomen na een heftige darm operatie. Vraag me naar de medische termen en ik krijg spontaan een brain freeze maar in kindertaal kwam het erop neer dat er een soort lekkage was wat uitgedroogd moest worden. En dat uitdrogen kon maar op één manier: geen eten, geen drinken. Heftig was een understatement en ja hij kreeg heus wel iets binnen via een infuus maar de kilo’s vlogen er af.  De man die pas een korte zes maanden daarvoor zijn zestigste verjaardag vierde leek opeens twintig jaar ouder en was zo’n twintig kilo lichter.

Waar je aan het begin nooit over nadenkt, wat uiteindelijk het zwaarste was van die ellendige twee weken, is niet het feit dat je niet eet of drinkt, maar je indeling van tijd. Opeens zit er geen ritme meer in je dag. Ja, je hebt twee keer per dag een bezoekuur maar verder doe je niks anders dan daar hopeloos in een bed liggen wachten. Niemand die ’s ochtend langs komt om je ontbijt te brengen, geen lunch en ook het avondeten wordt geskipt. Je hebt niks om ‘naar uit te kijken’ om het zo maar te zeggen. Ja, af en toe komt er wel een arts langs en kwamen wij langs tijdens de bezoekuren, maar daar lig je dan. Twee weken lang kan en mag je niks doen, en dat, dat kan er voor zorgen dat iemand liever de handdoek in de ring gooit.

Als het zo allemaal moest gaan wilde hij niet meer.

Het is amper te beschrijven hoe het is om een man die al 26 jaar in je leven is op een heel ander manier mee te maken. Ik kon destijds met mijn vorige baan regelen dat ik vanuit Antwerpen kon werken (hij lag in Brasschaat in het ziekenhuis) dus twee keer per dag stapte ik met mijn moeder in de auto naar hem toe. En vrijwel elke keer stuurde hij ons weg. Hij wilde niet dat we hem in zo’n staat zouden zien, hij was er helemaal klaar mee. Als het zo allemaal moest gaan wilde hij niet meer. Ik had mijn vader nog nooit zien huilen tot nu maar wij waren eigenwijs (iets wat we van hem hebben geleerd). Telkens bleven we. 

Deze twee gruwelijke weken voelde voor mij al als een eeuwigheid dus ik kan me bij god niet voorstellen hoe het voor mijn vader is geweest. Maar toen kwam het, een telefoontje van mijn vader in een euforische staat (ik was toen even weer in Amsterdam dus alles moest weer telefonisch): hij zou morgen weer voor het eerst mogen eten. Vieze ziekenhuisvoedsel maar dat boeide niet, de lekkage of wat dan ook het mag zijn geweest was weg, hij mocht weer normaal eten en drinken en dat betekende dat hij ook éindelijk mocht beginnen met chemo – his road to recovery. Trouwens, over dat vieze ziekenhuiseten gesproken, daar hoefde hij zich niet zo druk om te maken want daar was mijn moeder – oftewel de beste verpleegster die hij zich ooit zou kunnen wensen (his words) – die elke dag een Tupperware doosje mee nam met zelf gekookte maaltijden. Laten we zo zeggen, he did good toen hij haar een jaar of 32 daarvoor ten huwelijk had gevraagd in een auto. En daarna gelijk tegen een politieauto aan knalde but that’s a whole other story. 

Misschien zou ik dan toch mijn perceptie over het lot bijstellen.

Wat voor een dag het was weet ik niet meer, maar samen met mijn moeder was ik weer langs gegaan bij mijn vader in het ziekenhuis. Dat depressieve was een stuk minder. Hij lag in z’n bed een wielerwedstrijd te kijken toen hij opeens uit het niets zei: ‘Elke, die Tom Dumoulin, dat is nou een vent waar je mee thuis mag komen.’ Nou weet ik heus dat mijn vader uiteindelijk iedereen die mij gelukkig maakt zou goedkeuren maar ergens in mijn achterhoofd moet ik elke keer weer denken aan zijn big fat smile met bijbehorende giga formaat van een snor (zijn trademark die zelfs tijdens de chemo is blijven zitten) als ik toch ooit voor wat voor onverklaarbare redenen dan ook ooit met Tom zou eindigen. Misschien zou ik dan toch maar een keer mijn perceptie over het lot moeten bijstellen. 

Lees ook: de man van weinig woorden.