Ze verdienen goed, hebben geen discussies over vieze luiers of schoolkeuzes en kunnen gaan en staan waar ze willen: DINK-koppels (staat voor ‘dual income, no kids‘) lijken het ideale plaatje. Maar schijn bedriegt. Achter de gesloten deuren van kindvrije huishoudens rommelt het. En niet een klein beetje ook. Er is namelijk één terugkerende frustratie die de liefde ongemerkt uit balans trekt – en dat gebeurt vaker dan je denkt…

Grootste frustratie tussen kinderloze stellen

Uit nieuw onderzoek van Hello Fresh blijkt dat ruim 40 procent van de kinderloze stellen regelmatig in de clinch te liggen over iets dat ogenschijnlijk onbenullig lijkt: het huishouden. Of beter gezegd, de verdeling ervan. Want in veel van die huishoudens sluimert een eeuwige discussie over wie er eigenlijk het meest doet. Koken, schoonmaken, de was vouwen, boodschappen halen – allemaal taken die niet opvallen tot je er te veel van op je bordje hebt. En daar begint het te wringen.

▼ scroll verder ▼

Uit hetzelfde onderzoek blijkt dat 30 procent van de mensen vindt dat de verdeling van taken oneerlijk is. Nog pijnlijker: 45 procent voelt zich simpelweg niet gezien in wat ze allemaal doen. Geen dankjewel, geen erkenning – alleen maar een volle vuilnisbak die er nog steeds staat en een berg schone was die bijna smeekt om eindelijk eens opgevouwen te worden.

Van vaatdoek naar verwijdering

Deze grootste frustratie van kinderloze stellen lijkt onschuldig, maar is dat niet. Eén op de vijf koppels merkt dat er afstand ontstaat. De irritaties stapelen zich op, de toon wordt korter, het geduld minder. 22 procent duikt op zulke momenten dan liever in hun telefoon dan in een gesprek. Bij 15 procent wordt zelfs de intimiteit minder…

Wat begint als een vergeten vaatdoek of een discussie over wie de kattenbak verschoont, kan dus uitgroeien tot een structureel irritatiepunt. En dat is nou niet precies waar je op zit te wachten.

Relatietheurapeut Joey Steur ziet andere oplossing

Gelukkig is er hoop, en die komt van relatietherapeut Joey Steur. Haar advies is om het gesprek aan te gaan? En nee, dan niet in een dramatische setting op de bank met de woorden ‘we moeten praten’, maar gewoon tijdens het diner!

Volgens Joey ligt de sleutel tot meer verbondenheid bij het avondeten. Het diner is vaak het enige moment op de dag dat je als stel écht samen bent. Zonder werk of afleidende schermpjes, maar gewoon even écht alleen met elkaar. En nee, het hoeft niet meteen over grote emoties of diepgewortelde patronen te gaan. Juist de kleine dingen kunnen het verschil maken!

Micro-momenten als mini-therapie

Wat Joey voorstelt is simpel, maar zéker effectief: rituelen. Iets positiefs zeggen tijdens het eten. Een grapje maken. Iets delen over je dag, hoe klein ook. Het zijn die ogenschijnlijk simpele gewoontes die ervoor zorgen dat je weer naar elkaar gaat kijken in plaats van langs elkaar heen leeft.

Ze noemt het ‘preventieve relatietherapie’. Want wie op tijd beginnende problemen aanpakt, zal ervoor zorgen dat ze niet uitgroeien tot grote pijnpunten. Klinkt logisch, toch?

Niet hot, wel essentieel

Laten we eerlijk zijn: praten over wie de vuilnis buiten zet is niet bepaald romantisch. Maar de grootste killer van romantiek? Opgekropte frustratie. Juist door die praktische dingen bespreekbaar te maken, ontstaat ruimte voor begrip en zelfs een stukje intimiteit.

En of je nu samenwoont in een klein appartement in de stad of een boerderij op het platteland – als jij je ongezien voelt in je eigen huis, voelt het al snel als bivakkeren in je eigen relatie. Daarom: leg je telefoon weg, schep wat op en kijk diegene tegenover je weer eens écht aan. Je zou zomaar kunnen merken dat de liefde nog springlevend is – en dat je daar zelfs samen de afwas voor wil doen.

Lees ook: Even niet zo verbonden met je partner? Deze 3 simpele stappen helpen