De ophef rond Sabrina Carpenter’s albumcover uitgelegd: kunst of provocatie?
Het deze keer niet Sabrina Carpenter’s performance die de aandacht trekt, maar de cover van haar nieuwste album ‘Man’s Best Friend’. Daarop poseert ze op handen en knieën, haar hand rustend op de dij van een man in pak, die op zijn beurt een lok van haar haar vasthoudt. De titel van het album geeft het beeld een dubbelzinnige lading – speels, maar ook confronterend. Voor veel mensen gaat dat nét een stap te ver. Maar waarom roept juist dit soort beelden zoveel ongemak op?
Sabrina Carpenter’s albumcover
Sabrina Carpenter’s albumcover roept vragen op – niet alleen over de zangeres zelf, maar vooral over ons als publiek. Want wat zegt het over ons als een vrouw die speelt met machtsverhoudingen direct veroordeeld wordt? Voor sommige kijkers is het beeld provocerend of ‘gericht op de man’. En dan komen al snel woorden als ‘ouderwets’, ‘onderdanig’ of ‘problematisch’ voorbij. Maar opvallend genoeg komt de meeste kritiek dit keer niet vanuit conservatieve hoek, maar juist van stemmen die zichzelf als vooruitstrevend bestempelen.
De kritiek kwam niet alleen van losse meningen online. Zo noemde de Schotse organisatie ‘Glasgow Women’s Aid’ Sabrina’s Carpenters albumcover “regressief” en verwijt Carpenter dat ze zich bedient van “versleten beelden die vrouwen reduceren tot huisdieren, attributen en bezit.” Volgens hen roept de hoes “controle en geweld” op.
Daarmee krijgt de ophef een zwaardere lading: het gaat hier niet meer over stijl of marketing, maar over maatschappelijke verantwoordelijkheid. Want hoe vrij ben je als vrouwelijke artiest nog écht om met beeldtaal te spelen – ironisch of niet – wanneer het doet denken aan ongelijkheid? Kunnen vrouwen anno 2025 nog spelen met hun imago zonder meteen verantwoording te moeten afleggen? Of willen we vrijheid alleen als het binnen de grenzen blijft van wat we sociaal wenselijk vinden? Want ja, het schuurt. Maar juíst in dat schuren gebeurt iets interessants.
Sabrina Carpenter met de touwtjes in handen
Sabrina weet exact wat ze doet. Ze kiest bewust voor een beeld dat spanning oproept. En die spanning is de boodschap. En natuurlijk kwamen daar reacties op. De ene helft noemde het ‘teruggrijpen naar ouderwetse rollen’, terwijl de ander de zangeres verdedigde in haar artistieke vrijheid.
Maar de suggestie dat Carpenter geen controle zou hebben over haar eigen creaties, is precies waar het hier over gaat. Waarom is het zo moeilijk om te accepteren dat een vrouw zélf de touwtjes in handen heeft, zelfs – of juist – als ze zich overgeeft aan een bepaalde beeldtaal?
Debat van oud formaat
De felle reacties op Sabrina Carpenter voelen als déjà vu. We dachten dat deze discussies ondertussen wel achter ons lagen. Toch lijkt elke nieuwe generatie vrouwelijke popartiesten opnieuw te moeten onderhandelen over wat ‘mag’ – en wat niet.
Toen de kritiek ook op sociale media losbarstte, liet Sabrina zich niet van haar stuk brengen. Toen iemand op X de hoes deelde met daarbij de opmerking: “Heeft ze ook nog een persoonlijkheid buiten s*ks?”, antwoordde Sabrina droog: “Meid ja, en die is héél goed.”
Eerder, in een interview met ‘Rolling Stone’, ging ze al dieper in op het verwijt dat haar werk zich te veel zou richten op één thema. “Ik vind het altijd zo grappig als mensen klagen”, zei ze. “Ze zeggen dan: ‘Ze zingt er alleen maar over.’ Maar dat zijn de liedjes die jij populair hebt gemaakt. Je houdt duidelijk van s*ks. Je bent erdoor geobsedeerd.”
Met andere woorden: volgens Sabrina Carpenter ligt het niet aan haar, maar simpelweg aan wat men tegenwoordig wil horen en zien. En daar heeft de zangeres toch wel een ijzersterk punt…
Lees ook: Sabrina Carpenter bekend om ‘spicy’ imago spreekt zich uit: ‘Als je er niet tegen kan, kom dan niet’
Bekijk ook
