Lotte (23) over samenwonen met grootouders: ‘Soms zijn we bezig en horen we ineens het gepiep van de traplift’
Samenwonen met je grootouders klinkt misschien gezellig, maar eerlijk is eerlijk: echt romantisch is het niet. Dat ondervonden Lotte (23) en Ruben (26), die vanwege de wooncrisis introkken bij zijn opa en oma om voor hen te zorgen. Wat begon als een praktische oplossing, bleek plots een onverwachte uitdaging voor hun relatie én intieme leven. Want hoe houd je het liefdesvuurtje branden als er aan de andere kant van de muur een traplift piept en iemand vraagt of waar de nieuwste krant ligt? Ze doen hun verhaal aan de FEM FEM-redactie.
Samenwonen met grootouders
Lotte kan gelukkig lachen als ze het heeft over haar woonsituatie bij de grootouders van Ruben. Toch geeft ze aan dat het vinden van intieme of speelse momentjes in een huis waar weinig privacy te vinden is, soms lastig kan zijn. “We wonen in de oude kinderkamer van zijn moeder”, legt Lotte uit. “Er zitten nog glow in the dark sterren op het plafond en het bed heeft zo’n leren hoofdbord uit de jaren zeventig. Toen het bij onze eerste nacht tegen de muur begon te bonken, wisten we meteen dat dit niet ging werken.”
De volgende ochtend bleek hun vermoeden juist: beneden vroeg Ruben zijn oma met een glimlach of ze ‘een leuke dans boven hadden gedaan’. “Ik zei snel dat we naar een Ierse dansshow hadden gekeken en het wilden nadoen. Ze knikte instemmend. Ik denk niet dat ze iets doorhad”, vertelt Lotte.
“We hebben gemeenschap vier keer per week, maar hij wil vaker“
Ondanks de beperkte privacy doen ze hun best om de vonk levend te houden. “We hebben gemeenschap zo’n vier keer per week, maar Ruben zou het liefst nog vaker”, zegt Lotte. “Hij heeft gewoon een hoger libido dan ik. Zelf kan ik prima een maand zonder, maar ik geniet wel van de intimiteit. Het zit hem niet alleen in de fysieke daad. Soms vullen we gewoon elkaars glas water bij als we zien dat het bijna leeg is. Dat voelt ook als liefde.”
Volgens haar is het geheim van hun relatie dat ze blijven zoeken naar kleine gebaren. “We hebben geleerd dat tederheid niet altijd groot of spectaculair hoeft te zijn. Zeker niet als je in een huis woont waar elk geluid weerkaatst door het trappenhuis.”
“De traplift haalt je soms letterlijk uit het moment”
Ruben bevestigt dat de nieuwe woonsituatie niet bepaald bevorderlijk is voor hun intieme leven. “Soms zijn we bezig en horen we ineens het gepiep van de traplift of roept mijn opa of we even de puzzel willen komen doen”, vertelt hij. “Het is nooit iets dringends, maar het haalt je wel uit het moment.”
Toch heeft het ook iets moois, vindt hij. “We zorgen voor hen, dus werk en privé lopen in elkaar over. We kunnen niet thuiskomen en even alles loslaten, want ons huis is werk. Maar dat maakt me ook bewuster van wat we hebben. Als je dagelijks geconfronteerd wordt met ouderdom en kwetsbaarheid, ga je het leven intenser beleven.”
“We zijn dichter naar elkaar gegroeid”
Voor Ruben is de liefde juist dieper geworden sinds ze samenwonen met zijn grootouders. “Ik was vroeger nogal pretentieus in relaties”, zegt hij eerlijk. “Ik deed me graag slim voor, las Kafka en dacht dat dat indruk maakte. Maar bij Lotte hoeft dat allemaal niet. Met haar kan ik gewoon mezelf zijn.”
Hij ziet hoe zorgzaam ze met zijn grootouders omgaat, en dat raakt hem. “Als ik haar zie helpen met mijn opa’s medicijnen of een grapje maak om mijn oma te laten lachen, weet ik dat ik met de juiste persoon samen ben. Ik zie nu al hoe goed ze ooit een moeder zal zijn.”
Ondanks de onderbroken nachten, de traplift-piepjes en het gebrek aan privacy zijn Lotte en Ruben het erover eens: ze zouden deze periode niet willen missen. “Het is niet het meest spannende leven”, zegt Lotte met een glimlach. “Maar misschien is dat juist wat ons sterker maakt. We leren liefde zien in alledaagse dingen. In kruimels, koffie en zorg.”
Bekijk ook
