Sommige filmduo’s lijken gewoon voorbestemd. Jennifer Lawrence en Robert Pattinson, zijn zo’n duo. Twee namen die los van elkaar al genoeg charisma hebben om een bioscoopzaal te vullen, verschijnen nu samen op het doek. En niet zomaar in een blockbuster, maar in een film die allesbehalve comfortabel is. ‘Die, My Love’ is geen escape uit de realiteit, het is een confrontatie ermee.

Rauw, intens en allesbehalve Hollywood-glans

Vergeet de perfecte belichting en de voorspelbare happy endings. Regisseur Lynne Ramsay, die we kennen van het verontrustende ‘You Were Never Really Here’, laat haar personages in ‘Die, My Love’ letterlijk en figuurlijk ontbloten. Lawrence speelt Grace, een jonge moeder die haar grip op de werkelijkheid langzaam verliest in een afgelegen dorp in Montana. Pattinson is haar man, Jackson. Hij is liefdevol, maar machteloos. Hun relatie broeit, botst en vervaagt tot iets wat even herkenbaar als ongemakkelijk voelt.

▼ scroll verder ▼

De film is geen melodrama, maar een spiegel. Voor iedereen die ooit heeft gevoeld dat liefde en wanhoop akelig dicht bij elkaar kunnen liggen.

Moederschap zonder filter

Waar Hollywood vaak glanzende versies van het moederschap laat zien, trekt ‘Die, My Love’ de gordijnen open voor licht. De film durft te laten zien wat er gebeurt als de stilte van een nieuw leven te luid wordt, als verwachtingen verstikken, en als de vraag ‘ben ik een goede moeder?’ verandert in ‘ben ik nog wel mezelf?’.

Jennifer Lawrence duikt daar met volle overgave in. Ze speelt Grace niet als slachtoffer, maar als grillig, scherp en teder mens. Het is de Lawrence die we kennen van ‘Silver Linings Playbook’, maar dan nóg puurder.

De chemie waar we op wachtten

En dan Robert Pattinson. Hij is ver weg van zijn ‘Twilight’-tijd maar speelt nog steeds subtiel en met een constante spanning in zijn blik. Samen met Lawrence zien we iets wat niet te regisseren valt: pure chemie. Geen Hollywood-romance, maar twee mensen die écht met elkaar lijken te klikken op beeld. En dat is toch heerlijk om naar te kijken.

Een film die onder je huid kruipt

De film gaat over mentale gezondheid, over identiteit, over de grenzen van liefde, maar vooral over het leven.

Na de première in Cannes kreeg de film een minutenlange staande ovatie. Niet omdat hij “mooi” is, maar omdat hij iets doet wat weinig films nog durven: dichtbij komen. Té dichtbij, misschien.

Waarom je hem moet zien

‘Die, My Love’ is geen feelgoodfilm, maar wél een film die je voelt. En eerlijk — soms hebben we dat juist nodig. Iets dat schuurt, dat iets losmaakt, dat herinnert aan hoe complex het leven (en het liefhebben) kan zijn.

Vanaf 7 november 2025 draait ‘Die, My Love’ in de bioscoop. Neem tissues mee, laat je telefoon in je tas en geef je over. Dit is er eentje die blijft hangen.

Lees ook: Leonardo DiCaprio’s ‘One Battle After Another’ schrijft geschiedenis in Nederlandse bioscopen